കൊച്ചി: വയനാട് പൂക്കോട്ട് വെറ്റിനറി സർവകലാശാലയിൽ സിദ്ധാർത്ഥന് ഉണ്ടായ അനുഭവം കേരള മനസാക്ഷിയെ ഞെട്ടിച്ചിരിക്കുകയാണ്. അതേസമയം തന്നെ ഈയടുത്ത് പുറത്തിറങ്ങിയ മഞ്ഞുമ്മൽ ബോയ്സ് ചിത്രം വലിയ ജനപ്രീതി ആർജിച്ച് മുന്നോട്ടു പോവുകയാണ്. ചിത്രത്തിലെ സൗഹൃദത്തിന്റെയും സിദ്ധാർഥൻ പഠിച്ച ക്യാമ്പസിലെ സൗഹൃദത്തിന്റെയും ആഴം പരിശോധിക്കുകയാണ് ജ്യോതിലക്ഷ്മി.

ഫേസ്ബുക്ക് കുറിപ്പ് വായിക്കാം

Advertisement

inner ad

മഞ്ഞുമ്മലിൽ നിന്നും പൂക്കോട്ടെക്കെത്തുമ്പോൾ! എറണാകുളം ജില്ലയിലെ മഞ്ഞുമ്മൽ ഗ്രാമത്തിൽ നിന്നും, പതിനെട്ടിനും ഇരുപത്തിരണ്ടിനും (18-22) ഇടയിൽ മാത്രം പ്രായമുള്ള, സുഹൃത്തുക്കളായ പതിനൊന്ന് യുവാക്കൾ,പതിനേഴ് വർഷങ്ങൾക്കുമുൻപ് കൊടൈക്കനാലിലേക്ക് ഒരു യാത്ര പോയിരുന്നു. സാധാരണമായ് അവസാനിക്കേണ്ടിയിരുന്ന ആ യാത്ര പതിനേഴ് വർഷങ്ങൾക്കിപ്പുറവും അസാധാരണമായ് നിലനിൽക്കുന്നു എങ്കിൽ, അതിന് കാരണമായത് “സൗഹൃദം” എന്ന അമൂല്യമായ മൂന്നക്ഷരത്തിന്റെ ആഴം മാത്രമല്ല , മനുഷ്യത്വം, കർത്തവ്യബോധം, ഒരുമ തുടങ്ങി വാക്കുകളിൽ ഓർക്കുകയും പ്രവർത്തികളിൽ നാം മനപ്പൂർവം ഉപേക്ഷിച്ചു കളയുകയും ചെയ്യുന്ന ചിലതുകളുടെയും കൂടി ആകെത്തുകയാണ്.അന്നോളം ജീവനോടെ ആരും പുറത്തുവന്നിട്ടില്ലാത്ത “ചെകുത്താന്റെ അടുക്കള”യിൽ നിന്നും ജീവനോടെ പുറത്തുവന്ന ഒരേ ഒരാൾ ” സുഭാഷ്” അതിന് കാരണമായത് “കുട്ടേട്ടൻ എന്ന് സുഹൃത്തുക്കൾ വിളിക്കുന്ന, കൂട്ടത്തിലെ മുതിർന്നവനായ 22 വയസ്സുകാരൻ സിജു ഡേവിഡും, ബാക്കി ഒൻപതുപേരുടെ നിശ്ചയദാർഢ്യവും. പ്രത്യേകിച്ച് ഒന്നും അവകാശപ്പെടാനില്ലാത്ത വെറും സാധാരണക്കാരായ പതിനൊന്ന് മാതാപിതാക്കളുടെ കുട്ടികൾ. കളിച്ചും, ഉരുണ്ടുവീണും, മുട്ട്പൊട്ടിയും, നീറ്റലൂതിയും ആ പ്രായത്തിലെ കുട്ടികളുടെ എല്ലാ കുരുത്തക്കേടുകളും കാട്ടിനടന്നിരുന്നവർ. അവർ ഇന്നും അതേ സൗഹൃദത്തോടെ ഒരുമിച്ച് .. എന്തൊരു നിറവാണ് ആ കാഴ്ചയ്ക്ക്.അവിടെ നിന്നും പൂക്കോട് വെറ്ററിനറി കോളേജിൽ എത്തുമ്പോൾ കാഴ്ച മാറുകയാണ്. ഏകദേശം ഇതേ പ്രായത്തിലുള്ള പതിനെട്ട് കുട്ടികൾ. ഒരുവിധം മെച്ചപ്പെട്ട ജീവിതസാഹചര്യങ്ങളിൽ നിന്നും വരുന്നവർ, വീട്-സ്ക്കൂൾ – ട്യൂഷൻ- സഹപാഠികൾ- പഠിത്തം എന്ന മധ്യവർഗ്ഗ സമൂഹത്തിന്റെ സൈക്കിൾ മാറ്റമില്ലാതെ പാലിച്ചുപോന്നവർ. ശരാശരിയിലും മിടുക്കൻമാരായ് പഠിച്ചുവന്നവർ, പതിനായിരങ്ങൾ എഴുതുന്ന പ്രവേശനപരീക്ഷയെഴുതി, യോഗ്യതനേടി വെറ്റിനറി കോളേജിൽ എത്തിയവർ. തങ്ങളിൽ ഒരുവനെ ദിവസങ്ങളോളം അതിക്രൂരമായ് പീഡിപ്പിച്ച് മരണത്തിലേക്ക് തള്ളിയിടാൻ കാരണക്കാരായ ഇവരിൽ എവിടെയാണ് സൗഹൃദം, മാനവികത, മനുഷ്യത്വം തുടങ്ങിയ മാനുഷിക മൂല്യങ്ങളെ നാം തിരയേണ്ടത്? ഒരുമിച്ച് ഒരേ ക്ളാസിൽ പഠിക്കുന്നവർ, ഒരേ മുറിയിൽ ഉറങ്ങുന്നവർ, മരണപ്പെട്ടവന്റെ അമ്മ വിളമ്പിക്കൊടുത്ത ഭക്ഷണം ഒരുമിച്ച് ആസ്വദിച്ച് കഴിച്ചവർ.. വീട്ടിലേക്ക് പോയവനെ പാതിവഴിയിൽവെച്ച് യാത്രമുടക്കി തിരികെ ഹോസ്റ്റലിലേക്ക് എത്തിച്ച, മരണത്തിലേക്ക് തള്ളിയിട്ട ആ ഫോൺ കോൾ.. ഉറ്റ സുഹൃത്തിന്റേതായിരുന്നു.. അവനെ മൃഗീയമായ് മർദ്ദിച്ചവരിൽ പലരും അവന്റെ തോളിൽ കയ്യിട്ട് നടന്നവരായിരുന്നു.. ഏത് വാക്കുകൾ കൊണ്ടാണ് ഈ ക്രൂരതയെ വിശേഷിപ്പിക്കുക? മൃഗിയം? പൈശാചികം..? ഒരു ഭാഷയിലും ഈ ക്രൂരതയ്ക്ക് വാക്കുകളില്ല.

താലിബാനിസം എന്ന്, മുഖം ചുളിപ്പിച്ച് പരിഷ്കൃത സമൂഹമെന്ന് നടിക്കുന്ന നമ്മൾ പറയാറുള്ള ആ ആൾക്കൂട്ടവിചാരണയും ശിക്ഷാവിധിയുംപോലും ഇതിനൊപ്പം എത്തില്ല… ഈ പ്രായത്തിലുള്ള കുട്ടികൾക്ക് , കൈ വിറയ്ക്കാതെ, കുറ്റബോധമില്ലാതെ, സ്വബോധത്തിൽ ഇങ്ങനെയൊക്കെ പ്രവർത്തിക്കുവാൻ സാധിച്ചത് ? സിദ്ധാർത്ഥുമായ് ഏതെങ്കിലും തരത്തിലുള്ള വ്യക്തിപരമായ വിരോധം ഇവരിലാർക്കെങ്കിലും ഉള്ളതായ് ഇതുവരെയും അറിവില്ല… ചിലയിടങ്ങളിൽ പറഞ്ഞുകേൾക്കും പോലെ പ്രണയവുമായ് ബന്ധപ്പെട്ട് വിഷയമുണ്ട് എന്ന് തന്നെയിരിക്കട്ടെ, പരിഹാരമാർഗ്ഗം ഇതായിരുന്നുവോ? തുല്യതയും, സ്ത്രീ സ്വാതന്ത്ര്യവും അവകാശപ്പെടുന്ന ഒരു പരിഷ്കൃത സമൂഹത്തിൽ, കൂടെയുള്ള വിദ്യാർത്ഥിനിക്ക് പ്രശ്നമുണ്ടായാൽ , സ്വയം പരിഹരിക്കാൻ അറിയില്ല എങ്കിൽ, വിഷയം പരിഹരിക്കേണ്ടതിന് സ്ഥാപനത്തിലെ നിയമപരമായ മാർഗ്ഗങ്ങൾ ഉപയോഗിക്കുവാൻ ആ വിദ്യാർത്ഥിനിയെ സഹായിക്കുകയല്ലേ വേണ്ടത് ? പകരം, പെൺകുട്ടികളുടെ പ്രശ്നങ്ങൾക്ക് പരിഹാരം കണ്ടെത്തുന്ന വല്യേട്ടൻമാരായ് ആരാണ് ഇവരെ നിയമിച്ചത്?നൂറിലധികം വിദ്യാർത്ഥികൾ ഒരെതിർ ശബ്ദംപോലും പുറപ്പെടുവിക്കാതെ, ഈ ക്രൂരതയുടെ കാഴ്ചക്കാരായി നിന്നിരുന്നു എന്നത് കൂടി അറിയുമ്പോഴാണ് ഭീകരത കൂടുതൽ വ്യക്തമാകുന്നത്. ഭയമോ അതോ, മനുഷ്യത്വം കൈമോശംവന്ന പ്രത്യേകതരം മാനസികാവസ്ഥയോ? എന്തായിരുന്നു കാഴ്ചക്കാരായി നിന്ന ആ കുട്ടികൾക്ക് സംഭവിച്ചത്? വെറുതെ തള്ളിക്കളയണ്ട ഒരു വിഷയമല്ലത്. അതീവ ഗൗരവമുള്ള, മനസ്സിലാക്കി പരിഹാരം കാണേണ്ട വിഷയമാണ്. പ്രശ്നങ്ങൾ ഉണ്ടാകുമ്പോൾ അത് കുട്ടികൾ ആൾക്കൂട്ടവിചാരണ നടത്തിയും, ശിക്ഷ വിധിച്ചും, നടപ്പാക്കിയും പരിഹരിച്ചുകൊള്ളും എന്നതാണോ ഇന്നിൽ ക്യാമ്പസിന്റെ നിയമം? എങ്കിൽ അത്തരം ക്യാമ്പസുകളിൽ ഉത്തരവാദിത്തപ്പെട്ട സ്ഥാനത്തിരുന്ന് ശമ്പളം വാങ്ങുന്നവരുടെ ആവശ്യമുണ്ടോ? ആരെ വിശ്വസിച്ചാണ് നമ്മൾ നമ്മുടെ കുട്ടികളെ ക്യാമ്പസുകളിലേക്ക് അയക്കേണ്ടത്? എന്ത് സുരക്ഷിതത്വമാണ് അവർക്കവിടെയുള്ളത് ? “സ്വാതന്ത്ര്യം, ജനാധിപത്യം, സോഷ്യലിസം” മാനുഷികമൂല്യങ്ങൾ പുലർത്തുന്ന ഒരു പുരോഗമനസമൂഹം പ്രാണനെന്നോണം നെഞ്ചോട് ചേർത്തു പിടിക്കുന്ന മൂന്ന് വാക്കുകൾ.

Advertisement

inner ad

ഒരു തലമുറ വ്യക്തതയുള്ള ആദർശങ്ങളിലൂന്നി, കൃത്യമായ പ്രവർത്തനങ്ങളിലൂടെ നേടിയെടുത്ത ഇടം.” രാഷ്ട്രീയം” എന്നാൽ എന്ത് ? എന്ന കൃത്യമായ അവബോധമോ , ലക്ഷ്യമോ , ദിശാബോധമോ, ആദർശമോ ഒന്നുമറിയാതെ, ഒന്നുമില്ലാതെ പ്ളസ് ടൂ വരെയുള്ള തങ്ങളെ അടച്ചിട്ട ക്ളാസ്മുറികളിൽ നിന്നും, വീടുകളിൽ നിന്നും ഒരു ദിനം പൊടുന്നനെ ക്യാമ്പസിന്റെ സ്വാതന്ത്ര്യത്തിലേക്ക് കടന്നുവരുന്ന കുട്ടികൾ, ആ സ്വാതന്ത്ര്യത്തിന്റെ പരിധികൾ കൂട്ടാനുള്ള വഴിയാണ് അവരിൽ ഭൂരിഭാഗംപേർക്കും ക്യാമ്പസ് രാഷ്ട്രീയം. അവരുടെ കൈകളിലേയ്ക്ക് അവരെയറിയാതെ വച്ചുകൊടുക്കുന്ന കൊടികൾ… നാവുകളിലേക്ക് തിരുകിക്കൊടുക്കുന്ന മുദ്രാവാക്യങ്ങൾ… യാതൊരുൾബോധവുമില്ലാതെ അവരതേറ്റ് വിളിക്കുന്നതിനെയാണോ വിദ്യാർത്ഥി രാഷ്ട്രീയം എന്ന് പറയുന്നത്? മഞ്ഞുമ്മൽ ബോയ്സിൽ നിന്നും പൂക്കോട്ട് ബോയ്സിലേക്കുള്ള ദൂരം ഒരു ദിവസംകൊണ്ട് സംഭവിച്ചതല്ല!

Advertisement

inner ad